Even een berichtje sturen... kan dat?

In overleg kan veel, ik probeer het.

Een lezer van mijn blog vroeg me of het mogelijk zou zijn om hem een seintje te geven als ik weer iets had toegevoegd… De aap kwam al gauw uit de mouw, echter anders dan ik had verwacht! “Als jij nu elke dag iets schrijft, weet ik dat ik een paar keer per week moet gaan kijken.”  Ik voelde het meteen: omdat ik niet elke dag schrijf (soms is er geen onderwerp, soms is er geen tijd…), lag het min of meer aan mij dat hij niet regelmatig mijn blog las! Het kwam er bij hem niet van om elke dag even te kijken of ik iets had geschreven… Nou ja, toch ook wel weer te begrijpen.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de bovenstaande vraag van de lezer niet zo vreemd is. Regelmatig krijg ik een mailtje als een van de collega-bloggers iets heeft toegevoegd aan zijn of haar blog. Voor mij is dat dus een teken om even te kijken, te lezen en al dan niet te reageren. Een andere blogger (een huisarts in ruste in het westen van het land bleek later) zond elke vrijdagavond een e-mail als hij in die week iets had gepubliceerd. Tot dat er een aantal weken achter elkaar geen mails meer kwamen… Het bleek toen dat hij niet meer kón schrijven en zijn nabestaanden wisten niet af van zijn gewoonte!

Ik heb me voorgenomen om vrijdag of zaterdag een mail te zenden als teken dat ik in die week iets aan het blog heb toegevoegd.  Als u/jij (nog) geen emailbericht ontvangt, dan is uw/je email-adres niet in mijn lijst opgenomen. Stuur een email aan het adres: jaapzegt@admilan.nl  en ik voeg het toe.

Eventuele op- of aanmerkingen kunnen ook dit email-adres worden gezonden.

Als u/jij geen e-mailbericht meer wilt ontvangen: stuur een e-mail aan het adres: stopjaapzegt@admilan.nl en ik verwijder het adres uit de lijst.

Als naderhand blijkt  dat dit systeem niet werkt dan wel te veel administratieve belasting vormt, dan zal ik dat laten weten.

Vooroordelen: Je moet er voorzichtig mee zijn…

Wie past zich bij de ander aan of omgekeerd

Niet zo lang geleden liep ik in een van de winkelstraten van Apeldoorn. Het had evengoed ergens anders kunnen zijn, bijvoorbeeld in Groningen. Het was, schat ik,  ongeveer half twaalf ’s morgens. Veel mensen op de been, sommigen aan het winkelen, anderen lopen meer of minder gehaast naar, ja waarheen eigenlijk?  De mensen om me heen zijn deels blank, deels gekleurd (en ik bedoel dit beslist niet negatief), een mengelmoes dus.

Op een zekere plaats zie ik een groep jonge mensen staan te praten, roken, lachen en wat dollen. Het zijn jonge mensen van wie ik de leeftijd niet kan schatten, dat ligt natuurlijk aan mij. Toch doe ik een gok: ik denk dat ze tussen de 15 en 20, misschien 25 jaar zijn…  Het komt me in eens heel vreemd voor: zijn dit nu jongeren die of normaliter naar school behoren te gaan of aan het werk behoren te zijn? Zo op het gezicht zie ik niemand die een schooltas bij zich heeft… ook zie ik niet iets wat lijkt op werkkleding. Dus: het zijn jonge mensen die hun vertier op straat vinden… Mij bekruipt dan een vreemd gevoel. Zouden deze jongeren het prettig vinden om op straat te zijn in plaats van in een schoolbank of in een fabriek of kantoor? Ze beschikken naar wat ik zie over geld, want ze roken en er zijn die juist iets warms bij de V en D (?) opgehaald hebben en zo als het lijkt heerlijk staan te smikkelen. Waarschijnlijk hebben ze een uitkering, immers als je niet werkt krijg je geld van de gemeente c.q. de gemeenschap. Daar kun je rookwaar en hap-snap-vette-eetwaar voor kopen, zonder geld lukt dat niet!

Dan in eens begin ik me te realiseren dat ik wel heel vreemd bezig ben. Ik ben me een oordeel aan het vormen over een aantal jonge mensen die ik op straat zie. Jonge mensen die in mijn beleving daar niet horen, die bezig moeten zijn met hun opleiding of hun baan. Op die manier kunnen ze bijdragen aan onze gemeenschap in plaats van te teren op onze gemeenschap. Ik ben een oordeel aan het vormen zonder met deze jonge mensen te hebben gesproken. Ik doe dat, ik die een ander vaak heb voorgehouden nooit zonder de achtergronden te kennen een oordeel over iets of iemand te vellen. Dan bedenk ik me dat ik niet de enige ben die dit doet. Het is weliswaar een schrale troost, maar het is er. Immers, dag in dag uit hebben we oordelen en vooroordelen over anderen. Mij aansprekende voorbeelden zijn de vooroordelen over anderen zoals die door b.v. sommigen van de PVV van Geert Wilders gebezigd worden. En toch, inwendig zijn we het soms ook wel wat met die vooroordelen eens. Je kunt er hele discussies aan wijden, maar lost het iets op?

En toen, ja toen moest ik denken aan een column van Jantine J. de Boer in ‘Perspectief ‘ van 11 november 2011.  Behartigenswaardige woorden,  leest u zelf maar:   

Ben van Hasselt, een joodse onderwijzer die terug kwam om Nederland te bevrijden…

Een oud-Damster van wie de meeste familieleden werden vermoord

Van mijn vriend Egbert Zijlema, gepensioneerd journalist van het Nieuwsblad van het Noorden (nu: Dagblad van het Noorden) ontving ik een e-mail. De inhoud ervan heb ik hieronder grotendeels weergegeven.

Beste Damsters en oud-Damsters,

In deze Nieuwsbrief vraag ik aandacht voor een boek dat vandaag is verschenen bij uitgeverij Profiel in Bedum. Het gaat over de in 1994 overleden oud-Damster Ben van Hasselt, een joodse onderwijzer die naar Engeland vluchtte toen de Duitsers in mei 1940 ons land binnenvielen en bezetten. De jonge Van Hasselt ging in militaire dienst, schopte het tot officier en hielp in 1944/1945 mee zijn vaderland te bevrijden. Wel zijn vaderland, maar helaas niet zijn in Nederland achtergebleven familieleden. Die waren, zo ontdekte de geschokte Van Hasselt, vrijwel allemaal vermoord door de bezetter.

Een indrukwekkend relaas, opgeschreven door Van Hasselts zoon, communicatieadviseur Ron van Hasselt (64). Die was zo vriendelijk ook een korte samenvatting te schrijven voor Damster Kraant. Zie: http://www.damsterkraant.nl/oorlog.html
Met vriendelijke groet,
EGBERT ZIJLEMA

Het zal duidelijk zijn dat ik de hierboven genoemde website graag aanbeveel.

En als u / jij dan toch op de website van Egbert Zijlema bent: een aanrader is ook zijn weblog: http://weblog.egbertzijlema.nl.
Van harte aanbevolen.