Wordt er op de persoon gespeeld?

Cohen: Donner kan niet naar de Raad van State

PvdA-fractievoorzitter Job Cohen zei in “Buitenhof” op 9 oktober j.l. dat een minister van een zittend kabinet geen vice-voorzitter van de Raad van State kan worden. Hij zou dan wellicht moeten adviseren over wetten en besluiten die hij zelf heeft ingediend toen hij nog minister was. De redenering in de trant van een slager die eigen vlees keurt komt in eerste instantie  geloofwaardig over, echter even goed nadenken en je ziet al snel dat zoiets in principe niet het geval is. Een persoon kan van baan wisselen, een advocaat kan rechter worden, een oppositieleider kan minister worden en omgekeerd. Wat is het verschil met een minister die eventueel vice-voorzitter van de Raad van State wordt? Ik zie het probleem niet… ieder mens heeft een eigen verantwoordelijkheid die mede ingegeven wordt door de functie die men bekleedt. Zou dat niet gelden voor Donner?

Of wordt hier op de persoon gespeeld? Heeft de P.v.d.A. een betere kandidaat? Of zou dit een mogelijkheid zijn om de aandacht van iets anders af te leiden…?  Dan is de reactie ergens in een forum van een SP’er eerlijker: “het is een kans om van Donner af te komen en wie weet gaat het kabinet dan wel mee…”

We wachten maar af. Ik meen overigens dat de voorganger van de huidige vice-voorzitter Tjeenk Willink ook minister was toen hij gekozen/benoemd werd tot vice-voorzitter! Dus in het verleden kon het wel.

      

Slachtoffer van beroepsziekte wint zaak na twaalf jaar procederen…

Gerechtigheid moet soms zwaar worden bevochten.  

Assurantie Magazine van 15 juli jl. kopte met de zin “Slachtoffer van beroepsziekte wint zaak na twaalf jaar procederen”.  Wat is er aan de hand en waar gaat het over?

Mevrouw Van der Hagen, een werkneemster van de N.A.K. (Nederlandse Algemene Keuringsdienst voor Zaaizaad en Pootgoed,  vestiging Emmeloord) is bijna 13 jaar volledig arbeidsongeschiktheid. En zij niet alleen: ook twee collega’s zijn in dit opzicht collega’s: 100% arbeidsongeschikt.

De Hoge Raad deed uitspraak… dat betekent dus dat de betrokkenen jaren moesten vechten tegen een werkgever die elke verantwoordelijkheid en dus aansprakelijkheid afwees, misschien wel (mede) op advies van de aansprakelijkheidsverzekeraar van het bedrijf. Onbehoorlijk in mijn ogen!

Triest dat zoiets nu nog steeds mogelijk is.

Dit is een geval dat bekend is geworden; hoe zal het zijn met alle soortgelijke gevallen die niet bekend zijn? Een letselschade-advocaat schreef enige tijd geleden ‘ergens’ op internet dat hij zich bij tijden schaamde voor de houding van collega-advocaten die namens werkgevers (en hun verzekeraars?) zijn tegenspeler waren. Een slachtoffer telt niet, alleen de belangen van de werkgever tellen… Winst voor het bedrijf / uitkering van dividend aan aandeelhouders schijnt vaak belangrijker te zijn dan mededogen en meevoelendheid met eigen werknemers/werkneemsters die ziek zijn geworden zonder dat ze daar om gevraagd hebben.  

Vroeger kon ik me opwinden over dit soort zaken: tegenwoordig doe ik dat nog steeds, nu reageer ik soms ook… het helpt niet altijd (dat heb ik gemerkt), soms ook wel (!!), het geeft mij in elk geval voldoening om af en toe te laten merken dat ik niet alles klakkeloos accepteer…

Als u het artikel en de eventuele reacties wilt lezen: de link is

http://www.amweb.nl/nieuws/in-de-media/slachtoffer-van-beroepsziekte-wint-zaak-na-twaalf.156374.lynk